සිංහලද්වීපයෙහි වනාහි මහාතළාක නම් වෙහෙරක් විය.
එම විහාරයෙහි එක් අභය නම් ස්ථවිර නමක් පර්යාප්තිධර වූයේ ත්‍රිපිටකධාරී වූයේ ග්‍රාමාන්ත
සේනාසනය අත්හැර එයට ආසන්නයෙහි ම එක් වන ලැහැබෙක කරන ලද පන්සලක වාසය කරයි. ඒ
ස්ථවිරතුමා මෑත භාගයෙහි ආරණ්‍යක මහා අභය ස්ථවිර යයි ප්‍රකට විය. ඉක්බිති
එක් කාලයක ඒ උවසුවෙක් උන්වහන්සේ කරා එළැඹ වැඳ බණ අසා පැහැදුණු සිත් ඇත්තේ
උන්වහන්සේ යාච්ඥා කොට දොළොස් අවුරුද්දක් සිවුපසයෙන් පිළියම් කෙළේය. හෙතෙම තෙරුන්ට
සිවුරු පිණිස කලින් කලට සළු දෙයි. දෙන ලද දෙන ලද සළු ඒ ඇතුළු ගෙහි ම හරන්තික
නම් එක් හොරෙක් රාත්‍රියෙහි ම ගොස් ගෙන යයි. ස්ථවිරයන් වහන්සේ දිරුණු සිවුරු ඇත්තේ
ම වෙයි. ඉක්බිති එක් දිනක් උපාසක තෙම පන්සලට ගොස් තෙරුන්ගේ දිරාගිය සිවුරු දැක
සිවුරු පිණිස සළු දී මෙසේ සිතීය. මා විසින් වනාහි මේ තෙරුන්ට සිවුරු පිණිස බොහෝ
සළු දෙන ලදි. සිවුරු කොට නො පොරවා රැස් කිරීමක් හෝ අන් අයකුට දීමක් හෝ නො පැනේ.
මෙයට කරුණක් විය යුතු යයි කිට්ටු ස්ථානයක මඟින් ඈත් ව සැඟවී යන්නවුන් හා එන්නවුන්
පරීක්ෂා කරමින් සිටියේය.
